归志初谐老遽催,良辰常与病俱来。
酒虽已熟恨无菊,雪苦不成空见梅。
朋旧乖离心每折,山川悠邈首频回。
人生败意无穷达,莫厌相逢笑口开。
负琴腰剑成三友,出蜀归吴历百城。
最是客途愁绝处,巫山庙下听猿声。
人生堂堂七尺身,本与圣哲均称人。
唐虞乃可让天下,光被万世常如新。
哀哉末俗去古远,斫丧太朴浇全淳。
豆羹箪食辄动色,攘窃乃至忘君亲。
锱铢必先计利害,讵肯冒死求成仁?不欺当从一念始,自古孝子为忠臣。
高枕闲看古篆香,世间万事本茫茫。
偶亡塞马宁非福?太察渊鱼恐不祥。
每与诸儿论今古,常思百世业耕桑。
危机正在黄金印,笑杀初心缪激昂。
人生难控抟,古谓七十稀。
寿夭虽小异,要亦同所归。
君看衔山日,耿耿有余晖。
投床方息偃,晨起复求衣。
万家同一役,负水关门扉。
知叟与愚公,毕竟孰是非?
岳阳三伏正炎蒸,爽气凄风见未曾。
白浪蹴天楼欲动,当时恨不到黄陵。
三著朝冠入上都,黄封频醉渴相如。
马慵立仗宁辞斥?兰偶当门敢怨锄?富贵尚思还此笏,衰残故合爱吾庐。
灯前目力依然在,且尽山房万卷书。
南陌东阡自在身,耄年喜见岁华新。
洛中九老非吾侣,且作山阴十老人。
有饭那思肉味,安居敢厌茅茨。
未论颜渊陋巷,老农自是吾师。
洮河马死剑锋摧,绿发成丝每自哀。
几岁中原消息断,喜闻人自蔡州来。