万里归来值岁丰,解装乡墅乐无穷。
甑炊饱雨湖菱紫,篾络迎霜野柿红。
坏壁尘埃寻醉墨,孤灯饼饵对邻翁。
微官行矣闽山去,又寄千岩梦想中。
秋色关河外,秋声天地间,壮士感此时,朝镜凋朱颜。
一身寄空谷,万里梦天山,噫呜怒眦裂,愤激悲涕潸。
古来真龙驹,未必置天闲;长松倒涧壑,委弃同蓁菅。
得志未可测,谈笑济时艰,凛然出师表,一字不可删。
世上元无第一篿,此身只合卧沧洲。
橹摇渔浦苍茫月,帆带松江浩荡秋。
有酒人家皆可醉,无僧山寺亦闲游。
老来阅尽荣枯事,万变惟应一笑酬。
君不见蜀师浑甫字伯浑,半生高卧蟆颐村,才不得施道则尊,死已骨朽名犹存。
文章落笔数千言,上友离骚下招魂。
望之眉宇何轩轩,高谈浩若洪河翻。
范尹敬如绮与园,方饰羔雁登衡门;小人谤伤实不根,妄指拱璧求瑕痕。
穷通在公岂足论,浮云终散朝阳暾。
安得此老起九原,入赞国论苏黎元?
漏尽钟鸣有夜行,几人故里得归耕?摧伤自喜消前业,疾恙天教学养生。
邻曲新传秧马式,房栊静听纬车声。
芋魁菰首君无笑,老子看来是大烹。
仁和馆外列鵷行,忆送龙舟幸建康。
舍北老人同甲子,相逢挥泪说高皇。
我以善勉汝,汝谓出訾毁;置之不复言,意又不能已。
为善如筑台。
成功由积累,中休犹不可,况本无基址。
未言破万卷,日且读十纸,学虽在力行,要是从此始。
去年迎客已蹒跚,今岁人扶出亦难。
堪笑此翁衰到底,重裘絮帽尚言寒。
今古成何事?兴亡迹已陈。
干时无上策,避世且全真。
就日思明主,看云忆老亲。
到头垂白早,径醉曲生春。
扪虱当时颇自奇,功名远付十年期。
酒浇不下胸中恨,吐向青天未必知。