筑城声酸嘶,汉月傍城低。
白骨若不掩,高与长城齐。
高岸眼看为谷,寸根手种成阴。
一卷楚骚细读,数行晋帖闲临。
尘土暗貂裘,森然白发稠。
年光真衮衮,吾事竟悠悠。
马宿平沙夜,烽传绝塞秋。
故人零落尽,追写只添愁。
展开阅读全文
少年慕黄老,雅志在山林。
火食亦强勉,宁有婚宦心。
失脚堕世网,衰病忽侵寻。
放逐适天幸,独恨山未深。
一床元不睡,翛然横素琴。
开门毛发冷,湖阔月欲沈。
小益晨装雨作泥,南沮涉水马长嘶。
山腰细栈移新路,驿壁流尘闇旧题。
我思杜陵叟,处处有遗踪。
锦里瞻祠柏,绵州吊海棕。
蹉跎悲枥骥,感会失云龙。
生世後斯士,吾将安所从?
我初居三山,同里数十人,尊酒相劳苦,言辞亦谆谆。
去来四十年,皆成冢中尘;子孙虽或存,败屋卖作薪。
此亦何罪哉,不过坐一贫。
我幸未至此,亦复拙谋身,无饭可哺汝,触目成悲辛。
五尺童知大义,三家市有公言。
但使一眠得熟,自余万事宁论!
许国虽坚鬓已斑,山南经岁望南山。
横戈上马嗟心在,穿堑环城笑虏孱。
日暮风烟传陇上,秋高刁斗落云间。
三秦父老应惆怅,不见王师出散关。
欲去浮华累,先观老病身。
浊醪何负汝,淡饭最宜人。
意气随年往,工夫媿日新。
只将闲送老,虚作太平民。