人生宦游亦不恶,无奈从来宦情薄。
既不能短衣射虎在南山,又不能斗鸡走马宴平乐。
惟有钓船差易具,问君胡为不归去?片云雨暗玉笥峰,斜日人争石旗渡。
渡头酒垆堪醉眠,白酒醇酽鲈鱼鲜;菰米如珠炊正熟,蓴羹似酪不论钱。
翁唱菱歌儿舞棹,醉耳那知朝市闹。
城门几度送迎官,睡拥乱蓑呼未觉。
讲诵多吴语,勾提学佐书。
夜分灯未彻,晨起发慵梳。
饱食园官菜,少留溪友鱼。
能怜乃翁病,身自举篮舆。
铸印大如斗,佩剑长挂颐。
不如茅屋底,睡到日高时。
蘸岸烟波檥画船,幅巾萧散饯流年。
两行杨柳吹晴雪,只著啼莺未著蝉。
山居苦无事,携稚出门行。
酒贱逢人醉,农闲到处耕。
巷牛听晚笛,池鹜唼枯萍。
东望生秋兴,楼台压缭城。
试笔书盈纸,烹茶睡解围。
新蔬供冷面,熟练制单衣。
雏燕飞初稳,残花见渐稀。
年衰学不进,默默讼吾非。
百夫正讙助鸣橹,舟中对面不得语。
须臾人散寂无哗,惟闻百丈转两车。
呕呕哑哑车转急,舟人已在沙际立。
雾歛芦村落照红,雨余渔舍炊烟湿。
故乡回首已千山,上峡初经第一滩。
少年亦慕宦游乐,投老方知行路难。
曩者过洛阳,宫阙侵云起;今者过洛阳,萧然但荒垒。
铜驼卧深棘,使我恻怆多;可怜陌上人,亦复笑且歌。
世事茫茫几成坏,万人看花身独在。
北邙秋风吹野蒿,古冢渐平新冢高。
闰年九月已重裘,说著功名即自羞。
病骨不禁霜气峭,高风正送雁声遒。
半杯浊酒如欺老,一点青灯欲诉愁。
不寐裁诗真习气,输它睡足向黄州。
未央宫中花月夕,歌舞称觞天咫尺。
从来所恃独君王,一日谗兴谁为直?咫尺之天今万里,空在长安一城里。
春风时送箫韶声,独掩罗巾泪如洗。
泪如洗兮天不知,此生再见应无期,不如南粤匈奴使,航海梯山有到时!