家贫悔嗜酒,年迈思学道;虽云善补过,见事恨不早。
儒生守章句,忽忽遂将老,岩间得奇书,足以慰华皓。
丹液下注脐,黄云上通脑。
海山行当归,白发何足扫。
一双掠水燕来初,万点飞花社雨余。
辛苦成巢君勿笑,从来吾亦爱吾庐。
渔村酒市本无期,小蹇扁舟信所之。
丹叶满林霜落後,紫萍黏块水枯时。
山林闲寂归虽早,齿发衰残病已迟,努力及时谋自适,锦囊多贮暮秋诗。
鸡已参差唱,窗才纔曨明。
高林风不止,丛竹露如倾。
梦为多难记,诗缘嬾少成。
晨兴了无事,散发遶阶行。
运筹陈迹故依然,想见旌旗驻道边。
一等人间管城子,不堪谯叟作降牋。
老子今年嬾赋诗,风光料理鬓成丝。
青羊宫里春来早,初见梅花第一枝。
未旦鸡三号,将旦鹅群鸣;湖陂地旷快,颇乐闻此声。
回首宦游日,铃索搅五更,未言簿书劳,谗谤随日生。
一饥百忧散,洒然怀抱清。
雨後初得荠,晨庖有珍烹,岂不念加糁,侈汰恐易萌。
且当读古书,至味敌大羹。
水边小丘因古城,上有巨竹数百个。
一径蛇蟠不容脚,平处乃可十客坐。
袅袅共看风枝舞,簌簌时听春箨堕。
古佛不妆香火冷,瘦僧如腊袈裟破。
门前西去长安路,日夜舳舻衔尾过。
老夫本乏台省姿,且就清阴曲肱卧。
衣润熏笼暖,灯残漏箭长。
鸣鸡带窗月,立马怯庭霜。
病骨阴晴觉,官身早夜忙。
火城那复梦,愁绝软尘香。
齿豁不可补,发脱无由栽,清晨明镜中,老色苍然来。
余年亦自惜,未忍付酒杯。
抽架取我书,危坐阖复开。
万世见唐尧,夔龙获亲陪。
寥寥三千年,气象挽可回。
岂以七尺躯,顾受世俗哀?道在无不可,廊庙均蒿莱。