月澹知将晓,风清喜近秋。
狂吟词跌宕,新沐发飕飀。
桐叶危先堕,蝉声断更遒。
达生随处乐,自笑替人愁。
青青水中萍,粲粲墙下草。
开岁才几时,已叹春事老。
鸣禽傍窗户,怪我倦幽讨。
长吟感人怀,病枕起亦早。
下床呼獠奴,浩荡恣洒扫。
绿阴列苍石,芳樽得频倒。
客来但与饮,谈天有何好?亦莫雕肺肝,吟哦学郊岛。
双双黄犊卧斜阳,叶叶丹枫著早霜。
沙水自鸣如有恨,野花无主为谁芳?郫筒味酽愁濡甲,巴曲声悲怯断肠。
赖有生平管城子,不妨驱使答风光。
初听高枝鹎鵊鸣,旋闻深井辘轳声。
堙笼小合犹疑雨,日射东窗顿作晴。
古洗注汤供浇濯,春畦摘菜助炰烹。
老人颓惰虽堪笑,终胜胸中怀不平。
城南亭榭销闲坊,孤鹤归飞只自伤。
尘渍苔侵数行墨,尔来谁为拂颓墙?
老病少睡眠,卧见天窗白。
栖鸟亦已鸣,一一翻去翮。
我起将何之,且复守书册。
收歛万里心,未厌容膝迮。
吾家读书法,一字亦当核。
勉哉积新功,莫问几时客。
忆年十七兮初入未央,获侍步辇兮恭承宠光。
地寒祚薄兮自贻不祥,谗言乘之兮罪衅日彰。
祸来嵯峨兮势如坏墙,当伏重诛兮鼎耳剑鋩。
长信虽远兮匪弃路旁,岁给絮帛兮月赐稻粱。
君举玉食兮犀箸谁尝?君御朝衣兮谁进熏香?婕妤才人兮俨其分行,千秋万岁兮永奉君王。
妾虽益衰兮尚供蚕桑,愿置茧馆兮组织玄黄。
欲诉不得兮仰呼苍苍,佩服忠贞兮之死敢忘。
莫笑衰残百不能,一枝筇杖捷飞腾。
山空野火焚秦篆,日澹烟芜遍禹陵。
小浦涨潮迎钓艇,疏钟出谷送行僧。
踟蹰不觉归途晚,村落人家已上灯。
残梦悠扬不复成,枪然已有百禽鸣。
山童来报溪流长,幽事从今日日生。
僧院轩窗酒市楼,过门自入不须留。
恰来竹下寻棋局,又向沙边上钓舟。
诗放不能谐律吕,书狂犹足走蛟蚪。
秦碑禹窆风烟外,一吊兴亡万古愁。