墟落歛暮烟,林梢偃新月。
河桥灯渐闹,柳岸船犹发。
薄酒吹欲无,伫立搔短发。
谁知七十翁,岁晚念裘褐?
负负无可言,上上不须说。
天壤大如许,我独身孑孑。
苟合不可为,万事听瓦裂。
年登麦饭足,得酒且勤啜。
汉祸始外戚,唐乱基宦寺。
小人计已私,颇复指他事。
公卿恬骇机,关河入危涕。
草茅岂无人,死抱经世志?
我遊钧天,帝之所都。
是老先生,玉色敷腴。
顧我而歎,闵世垢濁。
笑谓侍仟,畀以灵藥。
稽首径归,万里天风。
碧山巉然,月墮然,月墮江空。
吾居鱼鳖乡,戒食兼鲜槁;鸡鹜以御客,乃者亦一扫。
区区仁爱心,殆可质苍昊。
物情岂远哉!我亦吝肝脑。
吾贫无时醒,日月忽遄迈。
空林春采葚,荒垄秋种稗。
孤学有自来,饥死奚足怪。
著书充栋宇,一字不肯卖。
深居远悔吝,简事养精神。
曳杖一萧散,待茶时欠伸。
风生丛竹啸,露坼野花新。
自作东篱後,经旬不过邻。
老惯人间岁月催,强扶衰病上崔嵬。
生为柱国细事尔,死画云台何有哉!熟计提军出青海,未如唤客倒金罍。
明朝日出春风动,更看晴天万里开。
饮似长鲸快吸川,思如渴骥勇奔泉。
客从县令初何有,醉忤将军亦偶然。
骏马名姬如昨日,断碑乔木不知年。
浮生今古同归此,回首桓公亦故阡。
溽暑不堪蜗舍陋,瘦藤扶我上危台。
搏禽俊鹘横空去,卷雨狂风掠野来。
壮观深知化工妙,幽寻却蹋夕阳回。
悠然有喜君知否?屐齿留痕遍绿苔。