杞菊家风有自来,充饥藜糁不盈杯。
云迷野渡一声雁,雪暗山村千树梅。
宴坐何妨面庵壁,长吟且复画炉灰。
岁残尚恨新春远,欲挽天边斗柄回。
道边白水如牛湩,知是山泉一脉来。
会挈风炉并石鼎,桃枝竹里试茶杯。
地炉微火伴寒灰,垂野江云暝不开。
欲睡手中书自堕,半酣窗外雪初来。
渡头照影闻征雁,篱角吹香得早梅。
佛粥春盘俱不远,离离斗柄欲东回。
城南杜五少不羁,意轻造物呼作儿。
一门酣法到孙子,熟视严武名挺之。
看渠胸次隘宇宙,惜哉千万不一施!空回英概入笔墨,生民清庙非唐诗。
向令天开太宗业,马周遇合非公谁?後世但作诗人看,使我抚几空嗟咨!
天下不难一,孰能凝使坚?自古功已成,或散如飞烟。
惟唐用房魏,规模三百年。
至今河潼路,过者犹泫然。
百钱买菅席,锦茵亦何加;疋布缝麤裘,安用狐腋奢。
昨者南山僧,松肪寄一车,可以照读书,坚坐待朝霞。
顾影为发笑,山童双髻丫。
一掬琴高鱼,聊用荐夜茶。
风声如雨晓飕飀,万叶丹枫满瓦沟。
西望牛头三十里,一枝柔橹作闲游。
穷巷萧条早闭门,北窗灯火夜昏昏。
老于俗事不挂眼,愁忆故人空断魂。
急雪打窗飞砾细,狂风卷野怒涛翻。
土床纸帐寒无寐,强把村醅不厌浑。
宿叶自脱新叶生,东园忽已清阴成。
老夫东行复西行,乌藤瘦劲青鞋轻。
竹鸡群号似知雨,鹁鸪相唤还疑晴。
萋萋幽草上墙绿,匆匆细水循阶鸣。
萧然濯手坐盘石,心地平安体纾适。
青山缺处红日沉,杳杳长空送归翮。
青灯耿耿夜沉沉,掩卷凄然感独深。
恤纬不遑嫠妇叹,美芹欲献野人心。
孤忠要有天知我,万事当思後视今。
君看宣王何似主?一篇庭燎未忘箴。