君不见资中名士有李石,八月秋涛供笔力,初为博士不暖席,晚补台郎俄复斥。
诸公熟睨亦太息,摧压至死终不惜。
生前何曾一钱直,没後遗文价金璧。
後之视今犹视昔,此事诚非一朝夕。
山城旧庐暗荆棘,羸然诸孙守坟籍。
抚孤我负朋友责,万里诗成泪空滴!
残暑时当尽,清风势自回。
重云韫日月,大雨挟风雷。
老树不自保,毇巢吁可哀!却愁新雁到,暮境更禁催!
早岁已归南陌,暮年常在东篱。
短衣幸能掩胫,长剑何须拄颐?
五丈原头秋色新,当时许国欲忘身。
长安之西过万里,北斗以南惟一人。
往事已如辽海鹤,余年空羡葛天民。
腰间白羽凋零尽,却照清溪整角巾。
百丈庚寅上峡时,至今犹健岂前期。
家人暗换吾何叹,镜里翁衰复是谁?
飘然醉袖怒人扶,个里何曾有畏涂。
卷地黑风吹惨澹,半天朱阁插虚无。
阑边归鹤如争捷,云表飞仙定可呼。
莫怪衰翁心胆壮,此身元是一枯株。
孤拙知心少,平生仅数公。
凋零遂无几,迟暮与谁同!琼树世尘外,神山云海中。
梦魂宁复接,恸哭向西风。
我行城西南,适兹素秋时。
风露虽已高,草木郁未衰。
敲门寻野人,一笑万事非。
拂榻意何勤,酒酽雁鹜肥。
新凉天所赐,尽醉不足辞。
击壤歌尧年,瞑目以为期。
卜居镜湖上,一庵环翠屏。
竹林藏谺谽,岭路蟠青冥。
骞腾立奇石,崭绝瞻危亭。
车马虽扫迹,猿鸟与忘形。
我行半九州,蹋尽芒鞋青;岂知雪满鬓,于兹敝云扃。
丹砂收箭镞,茯苓斸人形。
辽天渺归鹤,一瞬三千龄。
强健如翁举世稀,夜深容我叩门扉。
大儿叱犊戴星出,稚子捕鱼乘月归。
骨肉团栾无远别,比邻假贷不相违。
人间可羡惟农亩,又见秋灯照捣衣。