斜倚筇枝岸幅巾,闭门久已谢知闻。
中庭日正花无影,曲沼风生水有纹。
三尺桐丝多静寄,一樽玉瀣足幽欣。
世间万事都忘尽,惟向闲中屡策勋。
羲和分职授人时,断自唐虞意可知。兽舞凤来馀事耳,西成东作要熙熙。
恩免宵兴趁晓班,养慵终觉媿吾颜。
浮名半世虚催老,高卧何时复得闲?两岸夕阳渔浦市,数峰寒霭沃洲山。
肩舟来往无穷乐,此事天公岂所悭。
放翁真个是村翁,钓渭耕莘事不同。
蹴蹋烟云两芒屩,凭陵风雪一篷笼。
屡经骇浪身终免,遍阅浮沤寿未穷。
幸有春衣堪换酒,道边醉卧示神通。
乌帽翩翩九陌尘,杖藜谁记岸纶巾。遗簪见取终安用,弊帚虽微亦自珍。
廊庙似闻怜老病,云山渐欲属闲身。墙隅苜蓿秋风晚,独倚门扉感慨频。
是身如浮烟,久聚要当散。
吾年七十七,寒暑凡几换。
夏夜亦自佳,何必厌挥汗。
推枕坐南窗,悠然待清旦。
道旁竹树露如倾,带睡悠悠十里行。
晓色未分烟尚重,压城楼阁已峥嵘。
匹马曾防玉塞秋,岂知八十老渔舟。
非无丈二殳堪请,只恐傍人笑白头。
秋暑虽犹在,晨兴气已清。
蛮童扫荒径,獠婢涤空铛。
病树有凋叶,残蝉无壮声。
书生守故态,已复理灯檠。
我识康庐面,亦抚终南背,平生爱山心,於此可无悔。
晚归古会稽,开门与山对。
奇峰绾髻鬟,横岭扫眉黛。
岂亦念孤愁,一日变万态。
风月娱朝夕,云烟阅明晦。
一洗故乡悲,更益吾庐爱。
东偏得山多,寝食鲜不在。
宁无度世人,谈笑见英概。
御风倘可留,为我倾玉瀣。