荒林枭独啸,野水鹅群鸣。
我坐蓬窗下,答以读书声。
悲哉白发翁,世事已饱更。
一身不自恤,忧国涕纵横。
永怀天宝末,李郭出治兵;河北虽未下,要是复两京。
三千同德士,百万羽林营;岁周一甲子,不见胡尘清。
贼酋实孱王,贼将非人英,如何失此时,坐待奸雄生?我死骨即朽,青史亦无名。
此诗倘不作,丹心尚谁明?
春阴易成雨,客病不禁寒。
又与梅花别,无因一倚栏。
南陌归虽人,东篱兴又新。
无求觉身贵,好俭失家贫。
引水常终日,栽花又过春。
桃源不须觅,已是葛天民。
楼观参差倚晚清,偶然信脚得闲行。
欲求灵药换凡骨,先挽天河洗俗情。
云作玉峰时特起,山如翠浪尽东倾。
何因徙此横空去?笙鹤飘然过洛城。
一榼无时可醉吟,一藤随处得幽寻。
先须挽取银河水,净洗人间尘雾心。
老来日月速,去若弦上箭;方看出土牛,已复送巢燕。
清晨觅缣衣,正午废纨扇。
北窗小雨余,盆山郁葱蒨。
病体为之轻,一笑玩笔砚。
虽无颜柳工,挥洒亦忘倦。
纸穷墨渐燥,蛇蚖争入卷。
属儿善藏之,勿遣俗子见。
人能不食十二日,惟书安可一日无。
唐虞虽远典谟在,病卧蓬窗时嗫嚅。
萧散山林一幅巾,天公乞与自由身。
茅檐不似宫塼暖,日满南窗也可人。
短棹飘然信所之,茶园渔市到无时。
风从苹末萧萧起,月过花阴故故迟。
蓴菜煮羹吴旧俗,竹枝度曲楚遗辞。
颇闻颈里杨梅熟,邻曲相招莫後期。
衰病集余日,推移成老翁。
衡门隐者趣,大布古人风。
几枝呻吟里,山川莽苍中。
从来世缘薄,不是坐诗穷。