当年书剑揖三公,谈舌如云气吐虹。
十丈战尘孤壮志,一簪华发醉秋风。
梦回松漠榆关外,身老桑村麦野中。
奇士久埋巴硖骨,灯前慷慨与谁同?
故人无字寄相思,敢向穷途怨不知。
老病已全惟欠死,贪嗔虽断尚余痴。
数茎雪鬓江湖远,九转金丹日月迟。
畲粟山苗俱可饱,明年东去隐峨眉。
一别秦楼,转眼新春,又近放灯。忆盈盈倩笑,纤纤柔握,玉香花语,雪暖酥凝。念远愁肠,伤春病思,自怪平生殊未曾。君知否,渐香消蜀锦,泪渍吴绫。难求系日长绳。况倦客飘零少旧朋。但江郊雁起,渔村笛怨,寒釭委烬,孤砚生冰。水绕出围,烟昏云惨,纵有高台常怯登。消魂处,是鱼笺不到,兰梦无凭。
时令过清明,朝朝布谷鸣。
但令春促驾,那为国催耕。
红紫花枝尽,青黄麦穗成。
从今可无语,倾耳舜弦声。
层台缥缈压城闉,依杖来观浩荡春。
放尽樽前千里目,洗空衣上十年尘。
萦回水抱中和气,平远山如酝藉人。
更喜机心无复在,沙边鸥鹭亦相亲。
飞观危栏缥缈中,聊将醉眼送归鸿。
一生未售屠龙技,万里犹思汗马功。
王衍诸人宁足责,姜维竖子自应穷。
他年吊古凭高处,想见清伊照碧嵩。
过埭六七里,并江三四家。
潮生鱼沪短,风起鸭船斜。
芯守桑麻业,长无市井哗。
水泛轻摇楫,山行稳跨驴。
朝晡半晴雨,闾里杂樵渔。
野鹜浮寒浦,饥鸦集老樗。
店家看坏壁,忽见昔年书。
溪转樵风路,林藏禹会村。
檐冰垂玉塔,山月涌金盆。
畏客常称疾,耽书不出门。
尚嫌城市近,更拟卜云根。
我昔谒紫皇,翳凤骖虯龙。
俯不见尘世,浩浩万里空。
谪堕尚远游,忽到汉始封。
西望接蜀道,北顾连秦中。
壮哉形胜区,有此蜿蜒宫,雷霆自鼞鞳,环玦亦璁珑。
石屋如建章,万户交相通。
来者各有得,尽取知无从。
凭高三叹息,自古几英雄?老我文字衰,挥毫看诸公。