残腊无多日,吾生又一年。
林塘明夕照,墟落淡春烟。
山色危栏角,梅花绿酒边。
岁时元自好,老病独凄然。
戒婢篝衣彻扊扅,呼儿涤砚作隃麋。
须臾开卷东窗下,即是先生无病时。
一病二十日,直愁难自还。
残书不成读,长昼只供闲。
风舞迎霜叶,云昏欲雨山。
临窗忽自笑,诗思又相关。
身是人间一老樵,城南烟水寄迢迢。
寻人偶到金家?,取米时经杜浦桥。
小市孤村鸡喔喔,断山幽谷雨萧萧。
吾曹自养无能尔,楚客应无隐可招。
水云深处小茅茨,雷动空肠惯忍饥。
外物不移方是学,俗人犹爱未为诗。
生逢昭代虽虚过,死见先亲幸有辞。
八十到头终强项,欲将衣钵付吾儿。
此事明明在默存,一身元有一乾坤。
不忧竖子居盲上,已见真人出面门。
力守谁能发底火?深潜自足美灵根。
用功若到无功处,千载乘云不足言。
未央宫中花月夕,歌舞称觞天咫尺。
从来所恃独君王,一日谗兴谁为直?咫尺之天今万里,空在长安一城里。
春风时送箫韶声,独掩罗巾泪如洗。
泪如洗兮天不知,此生再见应无期,不如南粤匈奴使,航海梯山有到时!
闰年九月已重裘,说著功名即自羞。
病骨不禁霜气峭,高风正送雁声遒。
半杯浊酒如欺老,一点青灯欲诉愁。
不寐裁诗真习气,输它睡足向黄州。
曩者过洛阳,宫阙侵云起;今者过洛阳,萧然但荒垒。
铜驼卧深棘,使我恻怆多;可怜陌上人,亦复笑且歌。
世事茫茫几成坏,万人看花身独在。
北邙秋风吹野蒿,古冢渐平新冢高。
百夫正讙助鸣橹,舟中对面不得语。
须臾人散寂无哗,惟闻百丈转两车。
呕呕哑哑车转急,舟人已在沙际立。
雾歛芦村落照红,雨余渔舍炊烟湿。
故乡回首已千山,上峡初经第一滩。
少年亦慕宦游乐,投老方知行路难。