山村牧童遭虎噬,血肉俱尽余双髻。
家人行哭觅遗骨,道路闻之俱掩涕。
州家督尉宿山中,已淬药箭攒长弓。
明朝得虎彻槛阱,缫丝捣?歌年丰。
秋夕高斋病始轻,物华凋落岁峥嵘。
蟹黄旋擘馋涎堕,酒渌初倾老眼明。
提笔诗情还跌宕,倒床药裹尚纵横。
闲愁恰似憎人睡,又起挑灯听雨声。
云散青天挂玉钩,石城艇子近新秋。
风鬟雾鬓归来晚,忘却荷花记得愁。
酒味醺人睡味浓,午时高枕到昏钟。
经旬不见西窗日,世上应无嬾似侬。
列鼎宾筵盛,笼坊从骑都。
不如茅屋底,醉倒唤儿扶。
窗扉寂寂秋将晚,灯火昏昏夜向阑。
不是暮年能耐病,道人心地本来宽。
家贫不与身添业,病久宁非天儆予?扫尽世间闲忿欲,小园烟雨种春蔬。
万事有常理,中智皆能知。
祸福如白黑,不待诹蓍龟。
疾患初萌芽,未有旦夕危。
每能自省察,百鬼安能窥?一怠生百疾,速死乃自诒。
江水六月无津涯,惊涛骇浪高吹花。
橹声已出雁翅浦,荻夹喜入长风沙。
长风自古三巴路,樯竿参差杂烟树。
南船北船各万里,凄凉小市相依住。
歌呼杂沓灯火明,黄昏风死浪亦平。
劳苦舟师剩沽酒,安稳明朝到池口。
寒风号有声,寒日惨无晖,空房不敢恨,但怀岁暮悲。
今年选後宫,连娟千蛾眉;早知获谴速,悔不承恩迟。
声当彻九天,泪当达九泉,死犹复见思,生当长弃捐。