周公居东三食新,夷吾在鲁丘厄陈;圣贤忧患尚如此,况我本是羁穷人。
今秋危病辄不死,余业自笑坚顽身。
结茅所幸得佳处,石帆天镜无纤尘。
扪萝峭壁上采药,腰斧长歌行负薪。
寻僧独泛若耶月,携友共采湘湖蓴。
蠡亡范金陋勾践,斯颂刻石憎嬴秦,不如一酹禹祠去,恶衣菲食真吾邻。
病後支离不自持,湖边萧瑟早寒时。
已惊白发冯唐老,又起清秋宋玉悲。
枕上数声新到雁,灯前一局欲残棋。
丈夫几许襟怀事,天地无情似不知。
西山雪外巢松客,南岳岩前洗钵僧。
平日寄怀常在此,秋风剩欲办行縢。
行携驯鹿寄消摇,共饱山蔬与药苗。
本自入山缘服玉,不应忘味待闻韶。
双柶五丈高,万竹一尺围,上有林蝉鸣,下有涧鸟飞。
正午不见日,我来每忘归。
清诗忽陈前,永与世俗违。
直北有异境,烟汀连钓矶。
何当霜雪时,散发槲叶衣?
张公世外人,与蜀偶有缘,天将靖蜀乱,生公在人间。
厥初大盗兴,乐祸迭相挻,天子辍玉食,贵臣拥戎旃。
生杀出喜怒,死者常差肩。
公曰此何哉,从之吾欺天。
河流触地轴,砥柱屹不迁。
胁从尽纵舍,飞章交帝前。
上意竟开悟,至仁胜凶残。
贵臣不极赏,追还黜其权。
安危关社稷,岂惟蜀民全。
後来有阿童,握兵事开边,晚策睦州功,上公珥金蝉,势张不可御,北乡挑幽燕。
神京遂丘墟,迄今天步艰。
时无忠定公,孰能折其奸?我来拜遗祠,乔木含苍烟。
死者不可作,愀然衰涕潸。
愤切感虏祸,慷慨思公贤。
春秋送迎神,谁为歌此篇!
一封驰奏效嵩呼,清跸何时返故都?只道建炎巡狩礼,谁知故事自祥符!
一病辄经旬,几病能不死。
诚知迫颓年,暂健亦自喜。
半窗风竹影,晴景极清美。
读书虽益嬾,尚可日百纸。
引镜整角巾,病思真一洗。
悠然度朝晡,万事如覆水。
形骸枯槁病侵陵,少睡长饥一老僧。
霜夜羁愁更无赖,莫收书策且留灯。
乞身林下养衰残,闭户宁容外物干?正使有为终淡泊,未能无疾已轻安。
寸阴息念如年永,丈室端居抵海宽。
老子尔来深达此,却嫌儿女话团栾。