半世蝉嘶坐北窗,耄年依旧守残缸。
买书安得黄金百,觅句如求白璧双。
老气尚思吞梦泽,壮游曾是钓巴江。
寒生事业秋毫尽,笔力终惭鼎可扛。
道士上天鹅一只,老僧住庵云半间。
去来尽向无心得,痴黠相除到处闲。
江山千里互明晦,鱼鸟十年相往还。
高岩缥缈人不到,醉中为子题其颜。
北窗无俗物,三伏有余凉。
玉麈消长日,风漪可一床。
盏分新作茗,炉拨欲残香。
却岸纱巾去,翛然野水傍。
舍北桥东幽事多,老夫饭饱得婆娑。
茅檐日落闻舂相,荻浦烟深有棹歌。
小庵摩腹独彷徉,俗事纷纷有底忙?云影忽生鸦蔽日,雨声不断叶飞霜。
经纶正复惭伊传,杂驳犹能陋汉唐。
卷尽残书窗已晚,笑呼童子换炉香。
七十人稀到,吾过十四年。
交游无辈行,怀抱有曾玄。
饮敌骑鲸客,行追缩地仙。
城南春事动,小蹇又翩翩。
晏婴长不满五尺,淳于饮能至一石。
老无功名未足叹,滑稽玩世亦非昔。
当年交友倾一时,谁料蓬门今寂寂!陈山李石千载士,早死当为天下惜。
斯文显晦端有命,道悠运促非人力。
我今稽山一老农,百岁不死知何益?後生可畏要有人,谁能隐若一敌国?狂言勿发心自惊,归卧北窗还默默。
储药如丘垄,人愚未易医。
信书安用尽,见事可怜迟。
错自弹冠日,忧从识字时。
今朝北窗卧,句句味陶诗。
扫洒一庵躬琐细,蓬户朝昏手开闭。
荒山斸药须长鑱,小灶煎茶便短袂。
空中咄咄安用书,身外悠悠固难计。
山僧野叟到即留,麦饭葵羹贵能继。
久贫奴婢多散去,岂有跣足井椎髻。
负薪长歌过此生,直疑身在鸿荒世。
质衣葺北斋,欹壤略撑拄。
窗扉则虚名,聊足度寒暑。
独学无与论,推核实劳苦。
审观古人意,十亦得四五。
无功与子光,相可岂待语。
一床宽有余,高卧听檐雨。