示疾维摩无侍者,夜阑自掩草庵门。
有情梅影半窗月,相应鸡声十里村。
纸帐拥裘寻断梦,地炉拨火暖残樽。
扶衰又践新春境,万事元知不足论。
民穷丰岁或无食,此事昔闻今见之。
吾侪饭饱更念肉,不待人嘲应自知。
衡茅随力葺幽居,扫地焚香乐有余。
分食时能下檐鹊,作洲常悔诳池鱼。
游归又失相寻客,睡起重开未了书。
袖手悠然便终日,不辞世俗笑迂疏。
帘外燕翩翩,归时在社前。
不辞飞渡海,来看赛丰年。
爱闲惟与病相宜,壮岁怀归老可知。
睡熟素书横竹架,吟余犀管阁铜螭。
水芭蕉润心抽叶,盆石榴残子压枝。
堪笑放翁头白尽,坐消长日事儿嬉。
白发千茎绿鬓稀,卧看鵷鹭刺天飞。
平生窃鄙贡公喜,故里但思陶令归。
清坐了无书可读,残年赖有佛堪依。
君看世事皆虚幻,屏酒长斋岂必非!
老人日夜衰,卧起常在背。
窗间一编书,终日圣贤对。
东皋客输米,粲粲珠出碓;南山僧饷茶,细细雪落磑;吾儿亦解事,稀甲自鉏菜。
一饥既退舍,百念皆卷旆。
闲身去俗远,澄念与道会。
宿痾走二竖,美睡造三昧。
挂冠反布韦,上印谢银艾。
庭中石苍然,此客真度外。
长空露洗玻璃碧,紫金之盘径三尺;忽看擘地出人间,桂树扶疏如淡墨。
揽衣独立镜湖边,风露万顷秋渺然;开帆讵必入东海,骑鲸便可追飞仙。
冰壼玉瀣侵骨冷,醉看孤鸾舞清影。
夜阑归舍人已眠,却倩天风为吹醒。
缥缈云边罨画楼,空蒙雨外木兰舟。
谁知老子清狂甚,独占城南十里秋?
白发今年一倍增,闭门养此老无能。
牛羊被野霜天晚,禾稼连云岁事登。
未午舂炊余脱粟,乍寒包裹有粗缯。
自怜未废诗中业,父子蓬窗共一灯。