芒种初过雨及时,纱厨睡起角巾欹。
痴云不散常遮塔,野水无声自入池。
绿树晚凉鸠语闹,画梁昼寂燕归迟。
闲身自喜浑无事,衣覆熏笼独诵诗。
药里关心百不知,可怜笔砚锁蛛丝。
倒壶犹有暮春酒,开卷遂无初夏诗。
户外逢人惊隔阔,灯前顾影叹支离。
痴顽未伏常愁卧,鼓缶长谣乐圣时。
松阴系马启朱扉,粔籹青红正此时。
守墓万家犹有日,及亲三釜永无期。
诗成谩写天涯感,泪尽何由地下知。
富贵贱贫俱有恨,此生长废蓼莪诗。
时雨及芒种,四野皆插秧。
家家麦饭美,处处菱歌长。
老我成惰农,永日付竹床。
衰发短不栉,爱此一雨凉。
庭木集奇声,架藤发幽香。
莺衣湿不去,劝我持一觞。
即今幸无事,际海皆农桑;野老固不穷,击壤歌虞唐。
京尘相值各匆忙,谁信闲人日月长?争叶蚕饥闹风雨,趁虚茶嬾斗旗枪。
林中晚笋供厨美,庭下新桐覆井凉。
堪笑山家太早计,已陈竹几与藤床。
四月二十八日作又行遍人间病不禁,四月欲尽五月初,九十未及八十余。
开口何曾谈世事,收身且复爱吾庐。
晨起披衣出草堂,轩窗已自喜微凉。
余春只有二三日,烂醉恨无千百场。
芳草自随征路远,游丝不及客愁长。
残红一片无寻处,分付年华与蜜房。
萧骚拂树过中庭,何处人间有此声?
涨水雨余晨放闸,骑兵战罢夜还营。
闲凭曲几听虽久,强抚哀弦写不成。
暑退凉生君勿喜,一年光景又峥嵘。
禹(yǔ)庙兰亭今古路。一夜清霜,染尽湖边树。鹦(yīng)鹉(wǔ)杯深君莫诉。他时相遇知何处。
冉(rǎn)冉年华留不住。镜里朱颜,毕竟消磨去。一句丁宁君记取。神仙须是闲人做。
通往禹庙、兰亭的路,从古到今只有一条。一夜寒霜,使湖边的树林像染过一样。请您不要说酒杯太深,这一次分别,又不知在何方才能相逢。
时光飞逝,美好年华难以留住,镜里的年轻容颜,很快就老去了。只有一句话要记住:“只有闲人才能当神仙。”
北风吹雪四更初,嘉瑞(ruì)天教及岁除。
半盏屠(tú)苏犹未举,灯前小草写桃符。
四更天初至时,北风带来一场大雪;这上天赐给我们的瑞雪正好在除夕之夜到来,兆示着来年的丰收。
盛了半盏屠苏酒的杯子还没有来得及举起庆贺,我依旧在灯下用草字体赶写着迎春的桃符。
嘉:好。瑞:指瑞雪。天教:天赐。岁除:即除夕。