春色遽如许,春愁无柰何。
看山连楚越,端坐惜羲娥。
吾子频相见,新诗苦未多。
试穿一两屐,从我上烟萝。
无奈春寒老不禁,喜看晴日上窗棂。
群花半露乾坤巧,百刻平分昼夜停。
拄杖有时挑菜甲,桔槔无复问畦丁。
逢春不出何为者,众醉谁知可独醒。
舟楫三吴客,江湖二月寒。
交情元自淡,酒味莫嫌酸。
日者坐何事,君乎能自宽。
不来同一醉,何以解忧端。
春来何事可相关,拨置书丛得少闲。
洗砚谛观鸜鹆眼,焚香仍拣鹧鸪斑。
花开北陌东阡外,人在朝三暮四间。
俯仰乾坤了无愧,心如枯卉更谁删。
展开阅读全文
物生本不同,所贵以形似。
如何小草间,或作潜渊类。
宛然花叶分,有此尾鬣备。
如以柳贯腮,十百共一蒂。
可肩比目鳞,与世为上瑞。
稽首蓬莱宫,原附花鸟使。
客不敲门饱睡魔,静听檐雨泻天河。
从人指画竹如意,假手爬搔松养和。
屏上水翻波浩渺,砚旁山卧石陂陀。
十年游戏三间屋,一笑留连两曜梭。
意马心猿不用忙,睡乡深处解行装。
华山闻有希夷子,安得斯人与对床。
风和日永饱食已,雨急天寒户不开。
遇此佳时无一事,搘床高枕听咍台。
双凫飞出九重关,带得中原气象还。
抵死欲留之子住,吹笙要伴老夫闲。
草荒白鹤峰前宅,云散黄龙洞口山。
茉莉素馨闻已熟,妙香从此剩熏班。
老去何嫌雪满颠,放怀惟与子周旋。
起趋吴越时难得,上继张余理必然。
岭海断云归雁底,江湖春浪白鸥前。
故人相见问今我,雨笠烟蓑事力田。