不信颜比玉,翻成命如丝。灯前挥泪睫,促对可怜姿。
金陵兮望终,尚眇眇兮难通。波缭转兮相缔,风参差兮末穷。
倚潺湲兮聘目,船容与兮西东。江去去兮未随,山蹇蹇兮入胸。
乱帆影兮沓絓,忽南北兮迷从。愁来兮生望,望逾远兮云逢。
积霮䨴兮阴昼,烟复继兮蒙蒙。吹余气兮决去,揖东君兮陈衷。
客不堪兮再阻,反谓余兮容容。羌遂逝兮西瞑,徒俛首兮问躬。
已劳心兮既久,何斯须兮有忡。横四海兮自许,曾溯流兮可壅。
投词兮尔约,一捐玦兮此中。
冥漠中窥小有天,蛟螭徙窟让游鞯。奇山信有玲珑骨,不遇奇人腹自坚。
独坐江风拂面迎,萦波微曳月华轻。可怜如镜初秋魄,吹落扁舟见客情。
蕲峰中断马头分,古道离颜共白云。交手再三挥手去,萧凄畏对楚关曛。
与楼相下上,并立而矜秋。岐陌如环拱,岩烟则远投。
自非飞鸟翼,孰与云光酬。云光飘暮色,独对乃悠悠。
市嚣虽不染,缅绪已难收。何意登眺处,各有古今愁。
临风望不极,明月倚东浮。清景来人世,初晖自我楼。
既照火魂久,方开物象幽。百际俱以寂,前思讵可留。
细雨浥韶光,丝丝天外飏。抽添生意急,点注化工忙。
入夜无声远,行春有脚长。晓风扶气力,云岫几苍茫。
烟渍还流碧,寒深欲坠霜。遥从他树杪,飞入我庭廊。
润草开微嫩,经花出暗芳。因依多袅娜,潇洒异轻狂。
慰帖幽人意,牵连久客肠。洗心依淡泊,谁肯赋凄凉。
万叶风从一叶生,一峰云散百峰明。幽人几对前峰色,暑鸟音藏密叶声。
清朝露发当门立,渐午空庭炎气急。薰兮何来复何迟,快哉于此速相及。
心知解愠万人同,况我偏宜入抱风。红荷紫蕙无由见,欲就遥芳赖此通。
苍汀杜若多容与,几度蒸蘅香郁阻。但能解佩莫然疑,不俟相逢心嘿许。
岧峣相对俯清洼,鹄举鸿冥天路遐。但使闻声能起舞,何须斗檄每交加。
晨昏几带金乌色,晦朔犹留玉兔华。此日标名非我事,任他觜距向时誇。
虎谓麟非仁,鸱言凤寡德。麟终避虎行,凤岂争鸱食。
以兹四物怀,旁推万人臆。慈暴本分蹄,洁污良异翼。
人境自无穷,我生何郁抑。晨昏泛杳冥,悯默归时域。
触望有高深,随行变通塞。坚贞未可渝,远重谁相息。
收风使浪平,引木依绳直。素性复幽寻,翔飞仍举色。
荣吝始俱忘,坦步辞徽纆。夙昔心所期,励此归耕力。