岂不重乡井,其如转壑沟。携持相死救,离散或生偷。
幸未沦胡虏,犹当仰喔咻。须臾喘息计,黾勉一箪求。
朱三本是砀山民,从巢为盗始抽身。贼名甫脱忠名赐,已袭沙陀复破秦。
蔡州克后兵逾盛,河中请幸国初沦。巧楼恸哭移车驾,执板为歌出相臣。
夺天子贼长安入,此人非复向来伦。九曲九王归一水,流清流浊总河漘。
椒殿恶名岂奴负,济阴宝册任兄嗔。可怜号哮孙供奉,羞杀当年舞蹈循。
三百唐家虽灭社,太原馀孽已窥闉。经营那得藏凶地,腹背终须露逆釿。
郢王授首归廷谔,末帝衔刀俟甫麟。削封毁庙犹轻典,老贼何当作庶人。
万物交于气,惟兹召以神。漫邀春作主,反教夜为臣。
得一清宁见,与参化育陈。吾将心共洗,此际问天人。
萧萧易水表前名,叹息荆卿事未成。壮士秦廷空浪死,衣冠是日仅偷生。
膻尘遂染寒风色,茄管宁知变徵声。最下流头经马饮,春来岸草尚欹倾。
各有性情,倚立坐行。高深得手,黑白分枰。山川满目,今古纵横。
跃渊鱼在,在阴鹤鸣。马宜芳草,人乐群英。瀛洲胜迹,始唐迄明。
藏身谁子,有貌无名。春风铿尔,意往神迎。
石室殷忧能几时,五湖千载诵鸱夷。要从失意催回首,早向扁舟订夙期。
披襟当远树,悠然共水山。天籁驱之出,春情不可关。
春光将欲去,春风那得閒。微凉下苍壁,虚声走碧湾。
烟云相对发,忽向此中还。清泠动耳目,吾亦散羁颜。
偶循苍径入,已在绿云堆。晓磴旁阴合,寒烟一缕开。
交巾低密翠,折屐远轻埃。静里钟声发,还同吹万来。
藜火当年共起居,皇华谁令异舟车。自从江汉迎秋日,正想云山拥节初。
敢为思鲈兴我叹,恰因烹鲤得君书。驰心夜半飞蕲道,流恨朝来积皖潴。
绝壑闻溪虎,空潭少毒龙。锡飞堪独选,云构可相从。
新竹栽何径,幽岩辟几重。山灵关佛性,苟就亦禅慵。