简册林中老蠹鱼,年来穷谪尚耽书。
竹屏风下凭乌几,画作柯山居士图。
展开阅读全文
我昔为诸生,春书谏议公。
后来辱称奖,礼数宾客同。
决科甫弱冠,年少气如虹。
归来陪后乘,不责醉后恭。
孤舟梁宋郊,旅态萃百穷。
拜公睢阳府,笑语若春风。
人事不可期,俯仰异吉凶。
平生丹灶术,马鬣哭新封。
十年得吾弟,怀旧涕沾胸。
清平守家法,眉宇肖德容。
交臂是非外,为僚兄弟中。
东轩语长夏,葵竹罗青红。
西舍雪夜欢,玉颜醉瑶钟。
欲饮径相就,三更叱阍翁。
鲸吸绝遗滴,山颓信倾峰。
搜抉尽酱茹,楂梨倒筐笼。
通宵两沉醉,午起头如蓬。
人生定当尔,事去挽惊鸿。
河梁系君马,一笑喜相逢。
怜君碧纱幌,夜泪哭苇丛。
我方困虀盐,酸寒官辟雝。
同寻旧游地,尘壁罥丝虫。
啼鸟古寺间,夏阴小园空。
酒市逢好好,琵琶失玲珑。
歌舞一分散,宾僚亦西东。
忘情犹一叹,齐物论非通。
官冷隐朝市,端能信予慵。
人生当富贵,子盍自磨礲。
便当隐五车,一一贮心胸。
功就蚁作垤,丛成蛇化龙。
北郊分袂归,信恶惊儿童。
长谣代晤语,发子一笑哄。
展开阅读全文
远别离,明当入蜀去。
酒酣日落客心惊,起与仆夫先议路。
引车在庭牛在槽,桐枝袅袅秋风豪。
别情惆怅气不下,酒觞翻污麒麟袍。
缓缓清歌慰幽独,不惜更长更烧烛。
赠君发上古搔头,莫易此心如此玉。
平生每笑花飞片,东家吹落西家怨。
但得归时似别时,相知何必长相见。
展开阅读全文
仁宗之初公有声,一世懦者闻之惊。
日行古义不顾俗,师事孙子传其经。
扫堂捧杖供贱役,侍师之坐随师行。
质疑问道无敢变,当世始知师与生。
作为文章不徒发,讥切时事排公卿。
俗儒毁誉无所出,乃取过行为讥评。
过于仁义罪固小,矫弊自合违中行。
人皆不及子独过,过者之罪谁为轻。
开编偶诵子诗句,辞气磊落严以清。
吟哦令我不能舍,想见眉宇寒峥嵘。
高风一泯不可见,安得壮士能经营。
惜哉朽骨不可作,徂徕废土知谁耕。
万古风情不易禁,多言未似不言深。
楚王只听巫臣谏,不道逃吴已有心。