春庭聊纵望,楼台自相隐。
窗梅落晚花,池竹开初荀。
泉鸣知水急,云来觉山近。
不愁花不飞,到畏花飞尽。
这是一首写景诗,但诗中又通过晚望折射出主人公一定的心境。
“”一个聊字点出了诗人初登楼台百无聊赖的精神状态,接着是纵望所见的景物:“窗梅落晚花,池竹开初笋。
“窗外落梅,池边春笋。”正是冬尽春来的象征。面对这春天滋育出来的新鲜生命,诗人怎能不心荡神骀!这时,诗人耳边又响起泉水潺潺的声音,顿时联想到它飞溅时的汹涌,又不禁领受到高山在旁的飘渺之感,整个精神世界为之一振。
于是引发出一声感叹:“”花开花落周而复始,本是自然界的客观规律,因而并不愁;但到“花飞尽”的时节,不仅意味着万木凋零,而且具有一去不复返的意思。
这样,诗人的“畏”也就不仅仅是惜春伤时,而且带有对有限人生的深沉感伤。此诗在处理内在心理节奏上很有特色,堪称佳作。
清波收潦日,
华林鸣籁初。
芙蓉露下落,
杨柳月中疏。
燕帏缃绮被,
赵带流黄裾。
相思阻音息,
结梦感离居。
清波收潦日,华林鸣籁初。
芙蓉露下落,杨柳月中疏。
燕帏缃绮被,赵带流黄裾。
相思阻音息,结梦感离居。
崇台高百尺,迥出望仙宫。画栱浮朝气,飞梁照晚虹。
小衫飘雾縠,艳粉拂轻红。笙吹汶阳筱,琴奏峄山桐。
舞逐飞龙引,花随少女风。临春今若此,极宴岂无穷。
河曲衔图出,江上负舟归。欲因作雨去,还逐景云飞。
引商吹细管,下徵泛长徽。持此凄清此,春夜舞罗衣。
大蕃连帝室,骖驾奉皇猷。未明驱羽骑,凌晨方画舟。
津城度维锦,岸柳夹缇油。钟声飏别岛,旗影照苍流。
早光生剑服,朝风起节楼。滔滔细波动,裔裔轻舷浮。
回桡避近碛,放舳下前洲。全疑上天汉,不异谒蓬丘。
望知云气合,听识水声秋。从君何等乐,喜从神仙游。
钩陈夜警徼,河汉晓参横。游骑腾文马,前驱转翠旌。
野禽喧曙色,山树动秋声。云表金轮见,岩端画栱明。
塔疑从地涌,盖似积香成。泉高下溜急,松古上枝平。
仪台多壮思,丽藻蔚缘情。自嗤非照庑,何以继连城。
秋天拟文学,秋水擅庄蒙。草湿蒹葭露,波卷洞庭风。
便坐翻桑叶,长坂歇兰丛。檐喧犹有燕,陂静未来鸿。
蝉噪闻疑断,池清映似空。刘安悲落木,曹植叹征蓬。
重明岂凝滞,无累在渊冲。随时四序合,应物五情同。
发言形恻隐,睿作挺神功。下材均朽木,何以慕凋虫。
秦皇临碣石,汉帝幸明庭。非关重游豫,直是爱长龄。
读记知州所,观图见岳形。晓识仙人气,夜辨少微星。
服银有秘术,蒸丹传旧经。风摇百影树,花落万春亭。
飞流近更白,丛竹远弥青。逍遥保清畅,因持悦性情。
帝宫通夕燎,天门拂曙开。瑞云生宝鼎,荣光上露台。
华山不凋叶,宜城万寿杯。遥见飞凫下,悬知叶县来。