谁安双岭曲弯弯,眉势低临户牖间。
斜拥千畦铺渌水,稍分八字放遥山。
愁霏宿雨峰峦湿,笑卷晴云草木闲。
忽忆故乡银色界,举头千里见苍颜。
来时稻叶针锋细,去日黄花黍粒粗。
久病终惭多敝政,丰年犹喜慰耕夫。
青山片片添红叶,渌水星星照白须。
东观校雠非老事,眼昏那复竞铅朱。
凛如秋月照虚空,遇水留形处处同。
一瞬自成千亿月,精神依旧满胸中。
〈俗言:“以镜予人,损己精神。
”故解之云。
〉
槛外甘棠锦绣屏,长松何者擅亭名。
浮花过眼无多日,劲节凌寒尽此生。
暗长茯苓根自大,旋收金粉气尤清。
长官不用求琴谱,但听风吹作弄声。
黑龟赤凤早逢师,白发苍颜老不衰。
丹鼎一丸深自秘,紫芝三叶却先知。
烟熏晴日云容薄,色凝秋霜玉性奇。
何日刀圭救羸病,尽芟荆棘种交梨。
展开阅读全文
稽古尧无作,勤邦禹有功。
政新天地力,事改汉唐风。
礼乐寰中盛,梯航海外通。
华封徒有诵,龙御忽乘空。
承平终不处,副托重艰难。
统接神孙正,人依圣母安。
桥山封剑佩,原庙见衣冠。
万国缠哀处,嵩阳桧柏寒。
取士忘疏贱,量书废寝兴。
刍言本何益,玉殿最先登。
日角依俙想,尧言涕泗称。
龙髯远莫及,零泪冻成冰。
扁舟匆草出山来,惭愧严公旧钓台。
舟子未应知此恨,梦中飞楫定谁催。
严公钓濑不容看,犹喜桐君有故山。
多病未须寻药录,従今学取衲僧闲。
展开阅读全文
潮来海若一长呼,潮去萧条一吸余。
初见千艘委泥土,忽浮万斛溯空虚。
映山少避曾非久,借势前行却自如。
天地尚遭人意料,乘时使气定粗疏。
疋练萦回出海门,黄泥先变碧波浑。
初来似欲倾沧海,正满真能倒百源。
流枿飞腾竟何在,扁舟睥睨久仍存。
自惭不作山林计,来往终随万物奔。
展开阅读全文
候潮门外王居士,平昔交游遍海涯。
本种杉松为老计,晚将亭榭付邻家。
为生有道终安隐,好事来游空叹嗟。
犹有东坡旧诗卷,忻然对客展龙蛇。
〈王君旧有园亭,子瞻兄名之曰“种德”。
其亭顷以贫故鬻之矣。
昔日高僧今白衣,人生变化定难知。
故人相见不相识,空怪解吟无本诗。
听诵长江近章句,喜逢澄观已冠巾。
醉吟挥弄清潮水,谁信従前戒律人。