封案青山云气腾,天将隙地养无能。
窗扉迎署梅将溜,虚市无人冷欲冰。
寂默忘言惭社燕,毰毸困睡比春鹰。
深知大府容衰病,复值年来蚕麦登。
猗猗元自直,落落不须扶。
密节风吹展,清阴月共铺。
丛长傲霜雪,根瘦耻泥涂。
更种愁无地,应须煎碧芦。
可怜衰病孰为媒,私喜邻邦得俊才。
玉案愧无酬锦绣,木瓜却用报琼瑰。
风流似欲传诸谢,格律犹应学老梅。
始信山川出才士,扁舟新自宛溪来。
〈荐,宣人也。
〉
勉强冠裳四十余,同官早几亦山居。
朝来过我三竿日,袖有幽僧数纸书。
家信一廛何计反,官供五斗未应无。
闻渠秋后来相访,脱粟藜羹只自如。
连宵暑雨气如秋,过客不来谁与游。
赖有澹台肯相顾,坐令彭泽未能休。
琴疏不办弹新曲,学废谁令致束修。
惭愧邑人怜病懒,共成清净劝迟留。
深宫美人百不知,饮酒食肉事游嬉。
弹丝吹竹舞罗衣,曲终对镜理鬓眉。
岌然高髻玉钗垂,双鬟窈窕萼叶微。
宛转踯躅従婴儿,倚楹俯槛皆有姿。
拥扇执拂知従谁,瘦者飞燕肥玉妃。
俯仰向背乐且悲,九重深远安得窥。
周生执笔心坐驰,流传人间眩心脾。
飞琼小玉云雾帏,长风吹开忽见之。
梦魂清夜那复追,老人衰朽百事非。
展卷一笑亦胡为,持付少年良所宜。
偶成三日寒兼热,知是多闻力未全。
却问药王求妙剂,惭非摩诘已虚圆。
劳公强说修行渐,顾我方为病垢缠。
应是床头有新酒,欲邀佳客故留连。
一经寒热攻骸骨,正似兵戈过室庐。
柱木支撑终未稳,筋皮收拾久犹疏。
芭蕉张王要须朽,云气浮游毕竟虚。
赖有衣中珠尚在,病中点检亦如如。
病作日短至,病消秋气初。
山深足氛瘴,俗俭少肴蔬。
药乱曾何补,心安当自除。
朝廷闵流落,已是脱迁居。
寒作埋冰雪,热攻投火汤。
今生那有此,宿业未应亡。
委顺一无损,力争徒自伤。
颓然付一榻,是处得清凉。
一病五十日,复尔当解官。
不才归亦乐,无食去犹难。
黾勉人应笑,低徊意已兰。
旧师摩诘老,把卷静中看。
身老与世疏,但有世外缘。
五年客江西,扫轨谢往还。
依依二三老,示我马祖禅。
身心忽明旷,不受垢污缠。
偶成江东游,欲别空凄然。
缘散众亦去,飘若风中烟。
〈高安三长老,与之甚熟,别后文老去洞山,聪老去圣寿,全老化去。
〉华阳本荒邑,缁素明星悬。
偶然得老尉,旧依育王山。
琏公善知识,不见十九年。
我昔未闻道,问以所入门。
告我従信人,授我普眼篇。
冉冉百尺松,起自一寸根。
南归发尽白,尺书今始传。
不知邻邑中,乃有门人贤。
百里走相访,触热汗雨翻。
怀中出诗卷,清绝如断蝉。
我适病寒热,气力才绵绵。
空斋默相向,欲语不能宣。
未暇答佳意,归锡锵金环。
空有维摩病,愧无维摩言。