台成草草怕花残,趁得香浓一凭栏。
忽见四围澄碧绕,懒将双眼向花看。
经年不见意弥亲,来惬相思洗吏尘。
陋邑苦难留上客,好山终是恋高人。
同看腊底梅筠月,便想云间笋蕨春。
此去书堂能几驿,诗筒莫惮往来频。
广文官舍先无尘,谁着岚光几上陈。
个里尽消三伏暑,胸中长作四时春。
不因泉石耽成癖,那褒箪瓢味更真。
顾我年来羁吏鞅,清闲羞见读书人。
仙豀七十里,半世只闻名。
一日见山色,千年怀友情。
古匏浮美醁,清水照尘缨。
霜月亭亭白,连床语到明。
年来日日候阴晴,浑是耕耘陇上人。
但得鸡豚欢里社,敢将蠱鼠累陶钧。
奉亲来此别湖山,九日先偷一日闲。
四面平铺苍玉佩,远峰偏结碧螺鬟。
一杯且奉慈颜喜,两载真成短鬓斑。
珍重南风如有意,片帆留滞故相攀。
簪组虚加病倦身,暮年始羡葛天民。
门前幸有田堪治,旋买渔舠学放纶。
积中顺和发英华,咳唾珠玑擅百家。
圆似广场驰小弹,熟于夷路驾轻车。
绮词新濯蜀江锦,险韵难追河汉槎。
怪见春归不游赏,由来笔下有奇葩。
行李初逢雨,朝来犹望晴。
沾濡端及月,惯习自忘情。
密霭村村暝,流泉处处明。
更馀三百里,江满看舟行。
阙下家声世所宗,九侯珪组叠仍重。
清风直节千寻耸,洪度澄陂万顷容。
教子辛勤方折桂,为官清退谩哦松。
活人未遂平生志,挥涕俄惊四尺封。