雪观碧云合,檐花带女萝。磬清收梵呗,香净入禅那。
粥饭门房少,经斋城市多。幽人邻近住,取次一相过。
每恨沙坑远,十年才两过。閒人身则尔,君子意如何。
古井无惊浪,乔林不改柯。留连因缱绻,踯躅为婆娑。
尘俗自尘俗,幽奇自幽奇。竞渡殊污人,正尔无所之。
城隅白云堆,涌出灵山诗。不可磨灭者,天欲铸伟辞。
是大有佳趣,岂问庾元规。举扇勿障风,吾与子同归。
屋外山围逼晚苍,步随閒意老身凉。雨收犹自吹残点,湿起池荷一阵香。
惜别经年事已非,悔于涂炭坐朝衣。放身沧海未为失,满目青山胡不归。
零落交游难聚集,凄凉族绪易因依。有来少住为佳尔,老我逃虚甘息机。
馀霭净麦岐,流晖转兰皋。燕垒落梁尘,渔舠激埼涛。
芳斟竞飞斝,绮思归摇毫。良燕气清和,物色如春韶。
落残明月照湖心,小艇扬波荷气深。谁能一枕华胥梦,占得其清无暑侵。
长飙撼石应真洞,净慈高绝南山阴。斋盂茗椀复宴坐,了义不必开禅林。
老身执热困尘屋,偪塞嘈杂蹄足音。栎庵受用乃如此,斫额望之聊自吟。
昏昏烟暖带芜城,画出僧坊一岸清。谁过桥来共幽讨,碧罗纹里小溪平。
本朝二百年,古文盛欧阳。平生几讨论,皓首诵山房。
谁知落宦网,不暇相携将。旦旦药市游,夜夜隘巷藏。
黄沙扑几席,细尘污衣裳。欲从人乞之,嗫嚅但徬徨。
珍重李校书,爱我穷词章。假借复取赠,转觉厚意长。
聊穷述作心,轲愈参翱翔。向来太玄经,遗我喜若狂。
昼夜测中养,至今迷三方。二书或有尽,盛德胡能忘。
春向深时花未多,柳浓桃淡欲如何。篱根山雪风犹力,屋角林霜日欠和。
徒有爱闲常自惜,岂无好事略相过。得朋便若开心眼,芳绿韶红两荡摩。