乱离同失路,异地忽相逢。执手垂清泪,关心非旧容。
话怜今日短,情苦往时浓。况又明朝别,愁难载酒从。
何日消金甲,羁人望眼赊。有诗都写恨,无梦不还家。
憔悴先芳草,飘零对落花。秋风渐相逼,空自惜年华。
穷巷数声柝,空庭月自明。窗疏霜气重,梦短旅魂惊。
佛火淡逾悄,尘心苦益清。隔墙鸡报晓,齐起又长征。
风雪塞天地,穷途客泪倾。几寒嗟独立,道梗少人行。
白日昏无色,栖乌惨不鸣。苍茫关塞断,何处问归程。
漂泊知何止,茫茫恨万端。路长行役苦,梦短到家难。
海国秋风早,孤城落月寒。床头弹宝剑,独坐夜漫漫。
落日半平野,西风飒飒秋。乱离归未得,城上独登楼。
故国渺何处,客行增暮愁。苍茫云树外,帆影落中流。
难与时宜合,歧途万转肠。风霜磨骨相,门第掩文章。
作客偏多病,怀才每自伤。宦情萧瑟甚,身外有诗囊。
俗尘聊驻足,漂泊水无涯。一梦知休影,三生惜落花。
仙心空水月,韵语问琵琶。莫漫嗟蓬梗,笼诗尽碧纱。
白骨枕江国,乱馀人更多。斜晖留殿阁,毒雾塞山河。
嘹唳苻坚鹤,凄凉索靖驼。微躯免锋镝,浑逐浪花过。
小谢最清发,相思对夜釭。梦惊鸿雁断,书阻鲤鱼双。
故友几人在,新愁万斛扛。寒蛩啼唧唧,风雨满西窗。