佛地人间有,心如万法忘。
山深无客至,坐久觉花香。
竹影寒相对,茶烟静不飏。
楼开弹指顷,何必羡西方。
故里空村遍草莱,富春江上首重回。
杂花满径无人扫,野竹编门傍水开。
一杖深山看瀑去,扁舟月夜载诗来。
此情已是成消失,唯有寒云恋钓台。
无用为时贱,忘身自古难。
风高知野旷,雪尽入春寒。
山鸟频惊猎,江船逆上滩。
物情良不远,避世敢求安?
展开阅读全文
游子征衣慈母线,此是太平桑下恋。
岛夷卉服亦人情,何故云鬟偏教战。
街头日日闻点兵,子弟家家尽远征。
倾城欢送皇军出,夹道狂呼万岁声。
众里抽针奉巾帨,不敢人前轻掩袂。
一帨千人下一针,施与征夫作兰佩。
大神并赐护身符,应有勋名答彼姝。
比户红颜能爱国,军前壮士喜捐躯。
拔刀自诩男儿勇,海陆空军皆贵宠。
白足长怜鹿女痴,文身只是虾夷种。
徐福乘舟去不回,至今人爱说蓬莱。
岂知富士山头雪,终化昆明池底灰。
八纮一宇言语好,到处杀人如刈草。
蛇吞象骨恐难消,火入松心还自燎。
荜路戎车势无两,水碧金膏看在掌。
明年《薤露》泣荒原,一例桃根随画桨。
千人针变万人坑,尺布何能召五丁。
罗什当筵食蒺刺,佛图隔阵讶风铃。
四海争传新秩序,河间织女停机杼。
秦都闾左已空闺,夏后中兴无半旅。
君不见樱花上野少人看,银座歌声夜向阑。
板屋沉沉嫠妇叹,朱旗犹梦定三韩。
白首复春前,羁栖似旧年。
雪侵松骨瘦,风带犬戎膻。
高鸟连云栈,轻鸥下水船。
怀归兼念乱,怅望绿杨边。
龙钟犹远道,莺语入新年。
迢递三巴路,凄凉故国弦。
乱流趋瘴海,白雾失春天。
仰羡归飞燕,移樯近柳边。
地载风霆气,江流日夜声。
楼开云自入,花发眼初明。
寂默支床卧,逍遥曳杖行。
世人矜有取,谁肯学无生?
雾气连穷海,军声动九圻。
花香馀佛塔,草色上戎衣。
白屋蟏蛸在,黄昏蝙蝠飞。
登山愁极目,林卧掩风扉。
众山皆暝色,一念自无为。
独客乾坤里,孤舟双泪垂。
天长知水远,日暮令心悲。
不尽人间世,相逢阁问谁!
诗如风雨至,感是海潮生。
咏叹斯成韵,容光必有明。
能为万象主,恒于四时行。
愿逐游鱼听,无辞弦上声。