结交少年场,结交何凄凉。乃知分吾友,晚得殊未央。
吴公一推荐,飘忽来成行。甫也岸然挚,白也疏而长。
相如还自喜,马迁若有亡。哀哀扬子云,鬓上千年霜。
安知苦辛业,至今惨不光。座中后来者,拜倒韩侍郎。
此人孟氏徒,配公在师旁。杜公忽然叹,丈人何必伤。
若论在草莱,等耳谁能强。我曹挟势力,名与风尘扬。
咿唔腾百口,折骨拉心肠。未若酱瓿上,犹能不受创。
小子闻此语,笑翻手中觞。如公说人代,十夫九九伧。
百岁甘零落,万年亦遁荒。荒落竟何味,嗜之如甘香。
史公传货殖,大语真堂堂。夫子不遇赐,周流早绝粮。
杨公一侯芭,何怪无腾骧。贵又不敌富,努力求奇方。
九州万都会,处处鸣笙簧。美女苦不足,载妓行求倡。
如此猛行乐,能无憾死丧。何为不自惜,促促如寒螀。
二马杨杜韩,不语徒我望。而白顾谓我,小子无猖狂。
夫子疾没世,没世即有常。努力著书去,何愁死不芳。
倦眼风尘下,英英见此人。清思得初理,文雅故天真。
白日辉如此,黄华迹易陈。高轩才过汝,珍重短衣身。
人情谁不爱飞雪,腊中再见尤奇绝。
对雪吟哦色即空,仙翁洞照无生灭。
既积既消还复飞,且飞且积俄又非。
了然不是坚牢玉,缅怀有感苏公诗。
谁知润泽工夫远,须索诗家为明辨。
香风天上亦飞花,较之穷腊功犹浅。
绿窗怯寒颦翠娥,穷儒忍冻不能歌。
何如制閫贤师师,賸喜嘉祥重婆娑。
鄮山妆点千岩白,全胜轻花飘细麦。
气和之庆非偶然,善政端由老邦伯。
古松奇石水潺潺,小小茅庵一两间。
野性自知难适俗,山林僻处且偷閒。
结发事孔颜,嚣嚣恣仰止。壮怀久拓落,一旦副知己。
儒冠不误人,况乃私天子。尧舜可再生,夔龙未终死。
中夜激衷肠,耿耿图国士。丈夫遇明时,功名安足比。
功名岂能捐,所保在廉耻。
江左群山囿,仙丘倚太霞。上清分亢爽,南谷抱谽谺。
台观黄琼宅,林峦赤虎家。天池开宝鉴,日井射金砂。
桂霣秋岩粟,桃烘晓岸葩。泉香通美竹,云液嫩灵芽。
俯涧松偏润,缘崖径自斜。幽亭宜水绕,晴阁受岚遮。
神舄丹扃秘,玄关紫气赊。石桥留月色,银浦渺皇华。
愿解延陵剑,终乘博望槎。临风一邂逅,食我枣如瓜。
日暮江逾阔,秋深水不波。寒沙求食鸟,远浦挽船歌。
万物艰辛里,劳生感慨多。低回思作者,此意欲如何。
一笑归来百事疏,溪山随意葺吾庐。
有时临水亦清矣,无事听禽皆起予。
但喜达人谋熟醉,不知论者谓因余。
马蹄未踏门前路,也怕先生废看书。
昔年嫖姚护羌月,今照嫖姚双鬓雪。青冢曾无尺寸归,锦书多寄穷荒骨。百战金疮体沙碛,乡心一片悬秋碧。汉城应期破镜时,胡尘万里婵娟隔。度碛冲云朔风起,边笳欲晚生青珥。陇上横吹霜色刀,何年断得匈奴臂。
海上一蓑笠,终年垂钓丝。沧洲有深意,冠盖何由知。直钩不营鱼,蜗室无妻儿。渴饮寒泉水,饥餐紫朮芝。鹤发披两肩,高怀如澄陂。尝闻仙老言,云是古鸱夷。石窦閟雷雨,金潭养蛟螭。乘槎上玉津,骑鹿游峨嵋。以人为语默,与世为雄雌。兹焉乃磻溪,豹变应须时。自古隐沦客,无非王者师。