塞外虏尘飞,频年出武威。死生随玉剑,辛苦向金微。久戍人将老,长征马不肥。仍闻酒泉郡,已合数重围。
微官已叹鸾栖屈,异事俄传鵩告凶。彩笔书来墨痕湿,玉楼人去酒尊空。
当时快意牛心炙,今日伤怀马鬣封。一幅铭旌送哀挽,白杨萧索九原风。
落叶阑干小立时,诸公慨想到腰围。
但知官饼堪为饵,不识人间有钓矶。
无限骚情笔一枝,替花愁雨不胜悲。披图自叹身如蕙,幽谷宁忘托足时。
百战已休兵,寒云愁未歇。血染长城沙,马踏征人骨。
早得用蛾眉,免陷边戍卒。始知髦头星,不在弯弓没。
朔野烟尘起,天军又举戈。阴风向晚急,杀气入秋多。
树尽禽栖草,冰坚路在河。汾阳无继者,羌虏肯先和。
天骄远塞行,出鞘宝刀鸣。定是酬恩日,今朝觉命轻。
塞虏常为敌,边风已报秋。平生多志气,箭底觅封侯。
三戍渔阳再渡辽,騂弓在臂剑横腰。
匈奴似若知名姓,休傍阴山更射雕。
猎马千行雁几双,燕然山下碧油幢。
传声漠北单于破,火照旌旗夜受降。
朔雪飘飘开雁门,平沙历乱卷蓬根。
功名耻计擒生数,直斩楼兰报国恩。
陇水潺湲陇树秋,征人到此泪双流。
乡关万里无因见,西戍河源早晚休。
阴碛茫茫塞草肥,桔槔烽上暮云飞。
交河北望天连海,苏武曾将汉节归。
卷旆生风喜气新,早持龙节静边尘。
汉家天子图麟阁,身是当今第一人。
三戍渔阳再渡辽,骍弓在臂剑横腰。匈奴似若知名姓,休傍阴山更射雕。