衰年病与死为邻,昨夜惊心为伯伦。少壮几何零落半,终知造物忌闲人。
冰为肌骨玉为神,林下归来见美人。冷眼笑看千树雪,含情欲赠一枝春。
花飘萝径留芳迹,诗刻苔碑生绿尘。落日孤坟吟眺苦,仙魂犹想绕湖滨。
夜雨须停棹,秋风暗入衣。见君尝北望,何事却南归。
浮云卷尽看朣胧,直出沧溟上碧空。盈手水光寒不湿,流天素彩静无风。酒花荡漾金尊里,棹影飘飖玉浪中。川路正长难可越,美人千里思何穷。
独坐知霜下,开门见木衰。壮应随日去,老岂与人期。
废井虫鸣早,阴阶菊发迟。兴来空忆戴,不似剡溪时。
乐府翻来占太平,风光无处不含情。
千门万户喧歌吹,富贵人间只此声。
撼晚梳空不自持,与君同折上楼时。
春风还有常情处,系得人心免别离。
灞亭东去彻隋堤,赠别何须醉似泥。
万里往来无一事,便帆轻拂乱莺啼。
台城细仗晓初移,诏赐千官禊饮时。
绿帐远笼清珮响,更曛晴日上龙旗。
桃源仙子不须夸,闻道惟栽一片花。
何似浣纱溪畔住,绿阴相间两三家。
偶然楼上卷珠帘,往往长条拂枕函。
恰值小娥初学舞,拟偷金缕押春衫。
池边影动散鸳鸯,更引微风乱绣床。
直待玉窗尘不起,始应金雁得成行。
稻畦分影向江村,憔悴经霜只半存。
昨日流莺今不见,乱萤飞出照黄昏。
客泪休沾汉水滨,舞腰羞杀汉宫人。
狂风更与回烟帚,扫尽繁花独占春。
游人莫叹易凋衰,长乐荣枯自有期。
看取明年春意动,更于何处最先知。
昔年行乐及芳时,一上丹梯桂一枝。
笑问江头醉公子,饶君满把麹尘丝。
渡头残照一行新,独自依依向北人。
莫恨乡程千里远,眼中从此故乡春。
絮惹轻枝雪未飘,小溪烟束带危桥。
邻家女伴频攀折,不觉回身罥翠翘。
处处萦空百万枝,一枝枝好更题诗。
隔城远岫招行客,便与朱楼当酒旗。
锦城分得映金沟,两岸年年引胜游。
若似松篁须带雪,人间何处认风流。
日暖津头絮已飞,看看还是送君归。
莫言万绪牵愁思,缉取长绳系落晖。
大堤时节近清明,霞衬烟笼绕郡城。
好是梨花相映处,更胜松雪日初晴。
圣主千年乐未央,御沟金翠满垂杨。
年年织作升平字,高映南山献寿觞。
濛(méng)濛洒平陆,淅(xī)沥(lì)至幽居。
且喜润群物,焉(yān)能悲斗储。
故交久不见,鸟雀投吾庐。
大雪纷纷飘落在原野上,淅沥的声音笼罩着我的居所。
我且为它能滋润万物而欢喜,哪里能因为自己无斗米之储而悲哀呢。
旧友已经很久没有见面了,只见鸟儿雀儿成群地落到我庭中觅食。
濛濛:微雪空濛貌。平陆:平原。淅沥:雪落之声音。
群物:万物。斗储:斗米之蓄。
士取登科贵,官推御史贤。已闻南纪正,仍重北台迁。
霜劲孤鹰起,天高万象悬。遥知夜前席,清问及遐偏。
已毕林中事,云烟隔暮城。
古松知鹤老,沙水见鱼行。
坐形生影,穷吟谷应声。
嗜茶因识谱,寻药忽遗名。
日吉期蜂分,山晴放犊耕。
喜幽从地僻,不学负时清。
缘荠同家食,披藤发野情。
松庐极邻并,归计几时成。
庭前又放款冬花。荡子年年不忆家。绝塞应无新历换,空教白发老天涯。