高飙西北房户清,蕙草含秀露初零,床下连宵促织鸣。
念君旅服劳轸情,嗷嗷南归鸿雁征,君何淹留在边城。
独处忧伤时靡宁,终朝怀君夜寤惊,玉枕涕泗流纵横。
开轩愁叹步前楹,欲歌孤唱不成声,河汉耿耿夕气澄。
除际寒霜浩已盈,罗帏返顾隐华灯,辗转彷徨东方明。
明月生海上,裴回照边城。
中夜关山静,但闻流水声。
征人看月思乡泣,夜久衣单难独立。
锦字佳人怨不归,开帏更感飞萤入。
秦时明月汉时关,万里长征人未还。
但使龙城飞将在,不教胡马度阴山。
奉诏甘泉宫,总徵天下兵。朝廷备礼出,郡国豫郊迎。
纷纷几万人,去者无全生。臣愿节宫厩,分以赐边城。
边头何惨惨,已葬霍将军。部曲皆相吊,燕南代北闻。
功勋多被黜,兵马亦寻分。更遣黄龙戍,唯当哭塞云。
笑汝皤然似一公,穷冬相伴胜房空。
三缄口不思援上,九转肠应为热中。
诗咏怀春同少女,礼云当夕称衰翁。
平生知足浑无辱,不恨孙弘布被蒙。
弭节结徒侣,速征赴龙城。单于近突围,烽燧屡夜惊。
长弓挽满月,剑华霜雪明。远道百草殒,峭觉寒风生。
风寒欲砭肌,争奈裘袄轻。回首家不见,候雁空中鸣。
笳奏遝以哀,肃肃趣严程。寄语塞外胡,拥骑休横行。
少年胆气粗,好勇万人敌。仗剑出门去,三边正艰厄。
怒目时一呼,万骑皆辟易。杀人蓬麻轻,走马汗血滴。
丑虏何足清,天山坐宁谧。不有封侯相,徒负幽并客。
有客有客髯而紫,左挟秦弓右吴矢。自言家本关中豪,黄金散尽来江沚。
年来倦上仲宣楼,裹粮且记侯赢里。腰间匕首徐夫人,河畔荒丘魏公子。
悬知吊古有深愁,慷慨登车不可止。自从盗决黄河奔,大梁未有千家村。
烽火但增新战垒,尘沙非复古夷门。短衣聊向将军幕,长剑终酬国士恩。
落日驱车临广武,春风试马出轘辕。丈夫佩印乃恒事,安能郁郁老丘樊!
王郎顾我深叹息,一见欢喜如旧识。此行不但为封侯,人生贵在抒胸臆。
江上杨花白雪飞,梁园芳草青袍色。盾鼻犹堪试彩毫,莺声聊为停珠勒。
醉后狂歌气若云,军中教战容如墨。春风拂地车斑斑,起看明月揽刀环。
平台宾客久零落,至今汴水空潺湲。怜予偃蹇风尘际,年来罄折雕朱颜。
已知苦被雕虫误,强弩欲挽不可关。待尔他年分虎竹,相从射猎终南山。
塞门关外日光微,角怨单于雁驻飞。冲水路从冰解断,逾城人到月明归。燕山腊雪销金甲,秦苑秋风脆锦衣。欲吊昭君倍惆怅,汉家甥舅竟相违。
掘地破重城,烧山搜伏兵。金徽互呜咽,玉笛自凄清。
使发西都耸,尘空北岳横。长河涉有路,旷野宿无程。
沙雨黄莺啭,辕门青草生。马归秦苑牧,人在虏云耕。
落日牛羊聚,秋风鼓角鸣。如何汉天子,青冢杳含情。