被酒阳狂,当歌慨慷,几遍雄心肮脏。芦中人,灶下养。
市南屠狗,城东卖酱。更邀昔日知交,白掷剧饮,掀髯抵掌。
击碎唾壶,拍碎胡琴,旧事流波一往。想像衣香,沈吟手粉,十载后堂情状。
灯灺后,梦回时,曾否玉人无恙。醉后猛然思省,人生何必定多情,且潦倒、短衣射虎,学蓝田李广。
幕府山容敛。逢一只、江上传书小雁。密密题缄启,麦光砑、细写长亭别怨。
吴潮直接,楚尾通波,偏是相思人远。恨杀春三月,被杜宇燕尾,帘边催散。
西子湖堤,桃枝杖短。从此新声吟遍。结个藏书屋,独醉后、儿女灯前拂砚。
不耐纤毫青李,宝泓浓蘸,但擘窠零乱。枕江沙、无穷秋色,扉竹休掩。
朔吹喧重幕。谁记是、桂岭宜人偏独。才过烧灯节,乍冷云、凝碧乱筛银竹。
打窗急霰,侵阶急点,断续声寒碎玉。何处、围炉好,恰相对纸帐,梅花官阁。
回忆年时,天街踏雪。茸帽紫裘曾著。一自来南国,探花信、正喜小桃红簇。
忽地东皇爱惜,香梢浑勒住,缃葩锦萼。待新晴、壸山扶屐,同醉醽醁。
梧桐春暖新枝长,君王击树欢相赏。海棠睡起带馀酲,举杯共醉沈香亭。
谁知祸起衾裯侧,锦绷小儿是强敌。渔阳羯鼓响如雷,一朝乐地成蒿莱。
曲江已去宁复得,始信胡雏能覆国。可怜罗袜埋香尘,乌啼花落增酸辛。
乃知世事不长好,欢笑能令作烦恼。翠华万里重归来,马嵬山下空悲哀。
杳杳春江阔。收细雨、风蹙波声无歇。雁去汀洲暖,岸芜静,翠染遥山一抹。群鸥聚散,征航来去,隔水相望楚越。对此,凝情久,念往岁上国,嬉游时节。斗草园林,卖花巷陌,触处风光奇绝。正恁浓欢里,悄不意、顿有天涯离别。看那梅生翠实,柳飘狂絮,没个人共折。把而今、愁烦滋味,教向谁说。
枫叶浓於染。秋正老、江上征衫寒浅。又是秦鸿过,霁烟外,写出离愁几点。年来岁去,朝生暮落,人似吴潮展转。怕听阳关曲,奈短笛唤起,天涯清远。双屐行春,扁舟啸晚。忆昔鸥湖莺苑。鹤帐梅花屋,霜月後、记把山扉牢掩。惆怅明朝何处,故人相望,但碧云半敛。定苏堤、重来时候,芳草如翦。