行杯酌罢歌声歇,不觉前汀月又生。
自是离人魂易断,落花芳草本无情。
草色青青汉水新,异乡听雨怕逢春。
客怀不似今年恶,频向东风送故人。
正惜天涯聚首难,风尘何故促征鞍。百年兄弟三秋阔,千里关河十月寒。
解橐自怜官况薄,开樽常忆故情欢。何时我亦偕归计,紫塞青山好共看。
隋堤春望草离离,愁是天涯惜别时。沦落非关才独短,迂疏自合众相疑。
风尘世上吾青眼,文酒场中尔白眉。此去故园应有赋,好将云树动遐思。
梁园十月共清嬉,爱尔人如玉树枝。四海论心惟我辈,一时分手又天涯。
黄河水接龙门下,大麓云连雁塞垂。极目关山情共远,与君重醉定何期。
之子梁园彦,才华迥不群。书灯双鬓雪,野饭一犁云。
久病怜为客,多愁忍送君。钟山吾旧隐,不用勒移文。
余子纷纷气可吞,青霄万里合孤骞。
藻芹池冷三年客,丝竹堂高几世孙。
前辈修名似山斗,斯文清气在乾坤。
故人要路如相问,为说苍苔独闭门。
惆怅长亭叹别离,送君东去望西归。
落花也似知人意,沾定春衫不肯飞。
门有车马客,清晨过衡门。一见知旧识,倾盖停高轩。
延客中堂坐,殷勤听嘉言。问讯来何处,答云家平原。
离乡三十载,丧乱今谁存。暂逢同骨肉,相见如梦魂。
交欢展华宴,适兴奉清樽。冰鲙切鲜鲤,蕙肴杂芳荪。
中情既相洽,密语方细论。冠冕岂不贵,簿书亦已繁。
蝇营与狼顾,昧者竞驰奔。蛾以灯自灭,玉同石俱焚。
人生若朝露,富贵如浮云。今我不为乐,晨兴忽已昏。
持杯各倾倒,感子意弥敦。驱车出门去,林月照东园。
崇轩华盖为谁子,高阁朱扉为谁第。孟公君卿善请谒,少叔王孙有权势。
凭凌豪气务相倾,晚日署门复谁恚。君不见隆中草庐客,阳里席门居。
敛翼蓬蒿下,萧条意自如。触罗向稻梁,肯随黄口雏。
将军三降顾,真主六用谟。岂由趋逐交游得,壮心自与功名俱。