五老峰前数亩宫,坐凭云水镇南东。山人骨相千年外,洞主心期一赋中。
题壁定知谁不朽,望洋真觉我难穷。太山顶上蓬莱近,何处青鸾欲御风。
青山坐我对青衫,吊古情多漫与谈。眠鹿已无人主洞,卧龙空有地名庵。
百年讲坐惭虚左,万里驱车愿指南。吹醒清风天未晚,共谁长笑破烟岚。
平生非侠亦非儒,半世游閒七尺躯。却为疏狂因偃蹇,未忘柔曼转清癯。
违时傲骨贫犹长,对客诗肠老渐枯。五字吟成心独苦,不知身后得传无。
才过扬子渡,便觉气萧森。地势分南北,江流自古今。
浪翻塔影动,云拥寺门阴。未惯风波苦,空馀涕泪深。
展卷徒为老大悲,形容将槁鬓将丝。有时愤世空饶舌,何处谈诗不解颐。
足为无车行路健,心因多累记书迟。自知瘦骨宜贫贱,莫怨人间只相皮。
英风怜马上,间世睹人文。玄冕加繁露,青衿仰庆云。
诗书维汉鼎,柱石奠淮濆。东阁多奇士,寥寥竟不闻。
留都十月九塘报,程生拍手向东笑。三百斤石一手提,自典冬衣买乌号。
玄霜十月道途难,雪花如石打马鞍。敝衣三尺不掩体,尚说淮南飞不寒。
自从和议成反复,正使羁囚尚书戮。天子咨嗟发帑金,经略提兵过鸭绿。
材官猛士气如云,玉刻腰带金麒麟。朝廷岂无胡都堂,人问不少戚将军。
往闻倭奴寇浙时,义乌贵者至千人。倭奴机关亦易与,结羊挥扇驱妇女。
十步一伏九步连,八尺神刀吼秋雨。程君切玉如切肉,倭刀虽强不过玉。
诗者人之志,非诗志莫传。
人和心尽见,天与意相连。
论物生新句,评文起雅言。
兴来如宿构,未始用雕镌。
兄为吾祖之长孙,能将孝义持家门。
耕凿不随时俗改,衣冠颇有古风存。
我家东冈旧乡土,谷有田场桑有圃。
诸兄喧哗逐城市,兄也萧条守环堵。
仆童驯雅妻更良,男女膝下皆成行。
女长适人止近里,男大为农不出乡。
只今汝年六十七,我翁为叔汝为侄。
岁时相看如父子,登堂过庭礼不失。
弟昔省兄尽君欢,夜秉灯烛罗杯盘。
兄前劝饮嫂劝餐,留我一月相盘桓。
自从离兄仕下都,都城谁是悠悠者。
万户清晨霜满裘,九衢白昼尘随马。
朱门金锁午未开,我曹不敢骑马回。
此时吾兄正稳卧,日高户外无人催。
爱兄好静谢尘网,一卷道书常在掌。
托身未肯附年少,举手何曾揖官长。
顷来生事日看微,种麻自织身上衣。
少儿从学长干蛊,我兄心中无是非。
君不见人间岁月坐相迫,胡为东城复南陌。
兄今已作白头翁,弟亦长辞青琐客。
山中桂树况逢春,谷口桃花更照人。
花前树下一壶酒,弟劝兄酬不畏贫。
羽卫天行路,龙帷御宿亭。壁坛流霁月,银阙动春星。
谏猎心空赤,逢时鬓尚青。极知陪从地,瞻切五云停。