衰榆弱柳未经霜,已见飘零片片黄。雨后晚风生户牖,莫将灯火汗清凉。
江南游子辽东客,元夕辞家今七夕。塞中烽火几回看,园里嘉蔬三度折。
今夜月色天下同,牵牛织女精灵通。乌鹊桥成夜光湿,黄姑渚落秋机空。
再拜持觞问牛女,乞取河流化甘雨。净洗天兵归内府,万岁千秋奉明主。
云幕无波斗柄移,鹊慵乌慢得桥迟。若教精卫填河汉,一水还应有尽时。
今日云輧渡鹊桥,应非脉脉与迢迢。
家人竞喜开妆镜,月下穿针拜九霄。
佳期人不见,天上喜新秋。玉珮沾清露,香车渡浅流。
东西一水隔,迢递两年愁。别有穿针处,微明月映楼。
金井西风梧叶稀,穿针楼上月光微。天孙也赴今宵约,不赐人间巧样机。
鹊桥千丈跨银河,夜静风恬水不波。牛女相逢又相失,欢情不似别情多。
世间多少能诗客,谁是无愁得睡人。
自我夜来霜月下,到头吟魄始终身。
寒风哳哳愁孤旅,谁家月下鸣双杵。耿耿中宵梦不成,起向天街看牛女。
牛女相逢河汉傍,自怜会短离别长。如何天涯叹臣妾,君恩一拜山云苍。
河出昆仑墟,江出岷山底。
涵涵受百渎。滚滚经万里。
水惟准之平,而德鉴之比。
离堆与砥柱,何事中流起。
坐令平者倾,复使明者滓。
臣门虽如市,臣心要如水。
勿为砥柱激,乃作天地纪。
在家而有怨,惟舜处父子。
在邦而有怨,惟旦忧室毁。
夫岂慾哉,过是非天理。
萧曹贫贱交,隙自将相起。
迄能除芥蔕,至死相推美。
彼亦何所监,覆辙有余耳。
同是秦汉人,异趣百代史。