古申城边秋风落,北风惨惨夜复作。玄冬烟雾卷寒沙,白昼雷霆出阴壑。
寒沙阴壑画难开,万里悲风何壮哉。高空落木下不止,长路断蓬吹更回。
严威著地坤维裂,鹰隼入谷龙蛇结。寒云冻月光杳冥,荒台古林气慄冽。
郭西村舍虽近城,萧条尽日无人行。门前但闻衰柳折,墙外秪听枯桑鸣。
邻翁岁暮缺衣褐,茅屋欹斜用绳缚。尘生釜甑暗不扫,寒入肌肤利如割。
堂上书生感岁侵,临风三叹不成吟。暮花飘扬不可见,病叶憔悴伤人心。
出门黯淡天无色,冲飙四来山为黑。黄河欲度波浪阴,沧海无梁星斗仄。
严霜大雪来几时,葳蕤朱凤号南极。
君同鲍明远,邀彼休上人。鼓琴乱白雪,秋变江上春。
瑶草绿未衰,攀翻寄情亲。相思两不见,流泪空盈巾。
瞻思不及望仙兄,早晚升霞入太清。手种一株松未老,炉烧九转药新成。心中已得黄庭术,头上应无白发生。异日却归华表语,待教凡俗普闻名。
霜凛衔芦急,秋深悬炭轻。
觱篥吹篱响,熠耀傃阶明。
卢女流黄色,班姬捣素声。
谁教《明月引》,翻作《苦寒行》。
爆竹声中杂笑呼,斗杓插海寺钟初。
椒觞带梦随小饮,桃板得诗仍自书。
愒日晚涂知内讼,占风吉卜定非虚。
新年旧管新收累,大府隆宽傥贷予。
昨夜东风急,疏窗荐雨入。
溪南梅正花,狼藉随尘沙。
皓皓多易汗,不得同春葩。
春葩能有几,纷纷入桃李。
时哉小兴衰,人生犹物理。
明发檐沈声,鸟雀喧新晴。
老农脱襏襫,一犁原上耕。
飒飒来何处,空岩虎一声。荡摇神女态,飘忽楚王情。
有力畴能禦,无根长自生。扫除天际雾,为放日车明。
秋风满天地,塞上最悲凉。树声和暮角,尽捲入离肠。
陇首红旌急,樽前悴幕重。
林端翻远刹,花外转疏钟。
夜寂清机发,春阑别意浓。
如何玉琴韵,并欲在青松。
悠悠汎舟,载纵载横。白日将倾,飘风载惊。嗟我老矣,发脱齿零。
胡为百忧,劳此馀生。