如归亭
吾家本住洞庭西,烟雨生涯接钓矶。
今日吴江亭上望,水光山色却如归。
松陵江上峻裁基,危岫前瞻小四围。
张翰鲈鱼间适兴,庄周鸥鸟尽忘机。
檐牙高啄千家绕,舟尾相衔数桨飞。
倦客登临聊永日,豁开杂思信如归。
邑境人歌令尹贤,构亭裁址俯清涟。
风高送目帆侵日,秋霁凭阑水接天。
越茗似云邀客试,吴蒪如線佐庖鲜。
政馀授馆多投辖,费尽公田种秫钱。
翚飞绮构成,宾至得佳名。
岫列千螺出,江涵匹练平。
吟看客帆度,坐见钓舟横。
独倚雕阑外,令人心骨清。
寻常高讽散人歌,傲睨天随奈尔何。
即问松江旧庐舍,羽真来往洞庭波。
倚岸凌虚若冠鳌,湖光山色两相高。
惊波杂沓闻千骑,远树微茫见一毫。
娃馆已空人世隔,帝乡何许客心劳。
吴门曳彩那曾睹,早觉霜华入髩毛。
五柳门南派水东,水边亭上兴无穷。
半窗山色来云外,一枕荷香带雨中。
绣被夜歌青翰楫,绿波春飏紫茎风。
尘曹未窃江湖号,携手兰干早晚同。
吴上江上客亭幽,地占姑苏最上游。
万顷重湖朝夕浪,几声残橹往来舟。
凉生领袖苹风晚。冷射杯盘桂魄秋。
东道正闲时倒屣,笙歌谁惜一迟留。
吾家本住洞庭西,烟雨生涯接钓矶。
今日吴江亭上望,水光山色却如归。