冷泉亭
清兴健篮舆,游迹随蜡屐。一往寒烟生,其上列松柏。
空山落叶深,没尽青芝迹。云是冷泉亭,清泉流白石。
泠泠绿玉寒,蔼蔼苍烟积。碎作琉璃声,泻落石罅窄。
画屏青巉巉,倒影浸石壁。缅怀香山翁,登临忆畴昔。
游者信如斯,美人一水隔。濯罍盛冷云,扫叶烹玉液。
坐久万虑捐,茶烟具空碧。
金鞍骤紫陌,讵识林下胜。
石苔为谁碧,我辈坐乃称。
丝毫无愧容,照此冷泉镜。
竹树亦如我,不与春色竞。
匏尊未用酌,一见百卢醒。
土囊发饕风,无波此终定。
革履汉臣心,恐未敌兹莹。
木杪夜月孤,庶其许相映。
小朵峰前玉镜寒,几回倚杖听潺湲。
箕公饮涧非凡水,慧理呼猿是此山。
亭角静依金刹古,树身凉卧石阑閒。
无因可洗人间热,时御清风照影还。
西竺峰飞小朵来,闲僧曾共倚崔嵬。
寒惊玉匣光初泻,晓层冰壶冻未开。
云外有香丹桂落,洞中无月白猿哀。
当年洗耳人何在,拟勺清泠酹碧苔。
两峰相对立,佛屋住中央。
有水地偏洁,无风心自凉。
林虚猿应谷,人定月归廓。
造物余清供,山栀一树香。
天风吹断树飘声,耳洗灵泉得隐名。
流到元嘉河路变,宋时恐失晋时清。
白猿弄清泚,秋入山骨冷。
老僧怯凭栏,忽失袈娑影。
步入侵云岭,亭高路恰平。
池边幽树占,水底细沙明。
无友诗难咏,逢僧话转清。
此中真胜地,林寂鸟无声。
泉不因人热,渊源自古今。名流耽韵致,智士悦清音。
径有烟霞趣,亭无鸟鼠侵。浮生徒碌碌,谁自涤凡心。