亭以诗人著,沧浪名永留。诗人去我远,仰止空悠悠。
猜你喜欢
子美寄我沧浪吟,邀我共作沧浪篇。
沧浪有景不可到,使我东望心悠然。
荒湾野水气象古,高林翠阜相回环。
新篁抽笋添夏影,老◇乱发争春妍。
水禽闲暇事高格,山鸟日夕相呼喧。
不知此地几兴废,仰视乔木皆苍烟。
堪嗟人迹到不远,虽有来路曾无缘。
穷奇极怪谁似子,搜索幽隐探神仙。
初寻一迳入蒙密,豁目异境无穷边。
风高月白最宜夜,一片莹净铺琼田。
清光不辨水与月,但见空碧涵漪涟。
清风明月本无价,可惜祗卖四万钱。
又疑此境天乞与,壮土憔悴天应怜。
鸱夷古亦有独往,江湖波涛渺翻天。
崎岖世路欲脱去,反以身试蛟龙渊。
岂如扁舟任飘兀,红蕖渌浪摇醉眠。
丈夫身在岂长弃,新诗美酒聊穷年。
虽然不许俗客到,莫惜佳句人间传。
一亩行吟地,风流尚未寒。弃材良可惜,召谤不无端。
放浪需山水,摧残感凤鸾。漫堂今亦少,谁足供清欢。
竄逐本无罪,羁窮向此忘。
野烟含怅望,落日满沧浪。
乱草荒来绿,幽兰死亦香。
楚魂招不得,秋色似潇湘。
窜逐本无罪,羁穷向此忘。野烟含怅望,落日满沧浪。
乱草荒来绿,幽兰死亦香。楚魂招不得,秋色似潇湘。
沧浪之歌因屈平,子美为立沧浪亭。亭中学士逐日醉,泽畔大夫千古醒。
醉醒今古彼自异,苏诗不愧离骚经。
晓色桃蒸霞,春阴柳垂雾。
为问桥下船,沿流到何处。
濯缨人去水空寒,事属明时欲问难。日暮客归园馆闭,鹭鸶飞上石棋盘。